Hoe ga jij om met een tegenslag die op je pad komt? Een mooie zin die ik vanuit mijn Samsara docenten yogaopleiding steeds maar weer met mezelf meedraag en ook deel met degene die dat willen horen is, dat je geen invloed hebt op alles om je heen, maar wel hoe je er zelf mee omgaat. Dit jaar startte voor mij letterlijk met een tegenslag, doordat ik mijn enkel zwaar gekneusd had. Hoe ik zelf omga met tegenslagen is volgens mij primair door sterk en perfect te willen zijn en me dan te realiseren dat het daar voor mij niet te vinden is. Want ik heb inmiddels wel geleerd dat als ik mezelf de tijd gun om vanuit mijn hart te blijven voelen, ik dichter bij mezelf kan blijven en in balans kan blijven. En dat het leven dan nog steeds loopt zoals het loopt en het ook helemaal oké is als ik het even niet weet.
In deze COVID-19 periode, ontdekte ik bij mezelf dat mijn incasseringsvermogen afnam. Gelukkig werd ik me daar bewust van en dan helpt het mij dus om letterlijk de tijd te nemen, voordat ik reageer op mijn omgeving. Door te vertragen kan ik vanuit mijn hart goed bij mezelf blijven voelen wat de dingen om mij heen met me doen. En geeft het mij de tijd om te ontdekken of het iets aanraakt wat te maken heeft met een ervaring uit het verleden. Dan is het voor mij namelijk zinvoller om daar ruimte aan te geven, dan vanuit dat gevoel te reageren op de ander op een situatie, die daar helemaal niets mee te maken heeft. Gelukkig is dat iets wat ik tijdens het volgen van een lijfgerichte coaching opleiding bij Raafwerk vorig jaar heb mogen leren. Vanuit deze opleiding werd mij namelijk vanuit de transactionele analyse (TA) aangereikt dat om zuiver in contact te zijn en te kunnen communiceren met anderen het zinvol is om terug te kijken naar de manier waarop je gedrag van vandaag beïnvloed is door je eigen geschiedenis. Het heeft mij in ieder geval gebracht dat ik nu opener in contact kan blijven met anderen.
Maar ja, zoals ik tijdens de coaching opleiding ook gemerkt heb is voelen bij tegenslagen niet altijd fijn. Soms wil ik daar gewoon niet bij komen, omdat het dan bij mij ook wel eens te maken heeft met angsten, die ik liever op dat moment niet onder ogen wil zien. En dan stap ik, zoals dat in de TA wordt genoemd, in mijn kindrol en vind ik mediteren gewoon even stom en verstop ik me liever in mijn hoofd, want vanuit de ratio bestaat het dan ook gewoon even niet. Zoals de dood en afscheid nemen van mensen en dieren om je heen, waar ik gehecht aan ben.
Met een goede vriendin sprak ik van de zomer bij haar op de camping over afscheid nemen en hoe ik daarmee om ga. Daar ben ik volgens mij niet zo goed in, dierbaren wil ik graag vasthouden. Wat samen hangt met mijn angst dat ik niet alleen wil zijn. Terwijl ik me natuurlijk wel realiseer dat vrijlaten mij, maar ook mijn dierbaren meer brengt. Namelijk dat ik dan beter open kan blijven staan voor dat wat ik nodig hebt. Ook vanuit de meridiaanyoga opleiding die ik momenteel bij Maartje van Hooft volg wordt in haar boek aangereikt dat je in contact met anderen tijdens je levenspad gevoed wordt, maar voel je ook wanneer het moment is om dat vrij te laten. Op dat soort momenten kan ik tijdens het mediteren terugvallen en vertrouwen op de beweging van mijn adem. Door bij de inademing liefdevol vanuit mijn hart thuis te komen bij mezelf en bij de uitademing dat vrij te laten wat weerstand oproept en mij als ware gevangen houdt.
Deze manier van leven brengt mij meer in verbinding met mezelf. En geeft me daardoor ook bij tegenslagen meer zicht op wat ik nodig heb om zowel geestelijk als lichamelijk in balans te blijven om vrijer te kunnen bewegen, ook in het hier en nu. Zoals een paar weken geleden, toen ik tijdens het mindful hardlopen in de bossen de warmte van de zon op mijn huid voelde. Daar word ik blij en gelukkig van. Dit klinkt misschien als een cliché, maar geluk zit voor mij ook echt in de kleine dingen.
Reactie schrijven