Afgelopen vrijdag kwam ik samen met een vriendin aan op een mooie plek in het oosten van het land, de Mommenhoeve. Bij deze plek was een boomgaard en daar kwamen we met z’n vijven bij elkaar om die dag een brief aan jezelf te gaan schrijven. Om zo te ontdekken wat ik mezelf het komende jaar toewens.
Het was een frisse, maar mooie ochtend en we kregen de opdracht om eerst inspiratie op te doen in de natuur. Toen ik begon te wandelen in de boomgaard, voelde ik eerst dat ik weg wilde lopen naar een andere plek. En plek met meer weidsheid. Maar al gauw voelde ik dat ik al op de plek was, daar waar ik moest zijn. Namelijk bij een mooie boom. Die voor mij zowel het leven als de dood symboliseerde.
De dood is voor mij het afscheid nemen van dat wat er niet meer is of mag zijn en al steunend tegen de stam van deze boom stroomde de tranen over mijn wangen. Maar wat voelde ik me gesteund.
Toen ik vervolgens opstond, stootte ik letterlijk mijn hoofd tegen een tak en realiseerde ik me dat dit me het komende jaar nog vaker zal overkomen. Maar dan natuurlijk niet letterlijk, hoop ik althans . Verder lopend door de boomgaard, verstapte ik me op een molshoop en ook dat was voor mij een teken, dat ik het komende jaar nog wel wat hobbels op mijn pad zal tegen komen.
Vervolgens stond ik stil en voelde ik dat ik het koud kreeg. Spontaan kwam er een yoga-oefening bij me op, om zo het ‘innerlijke vuur’ in mij op te warmen. Terwijl ik zo fijn in beweging was voelde ik ook een andere behoefte opkomen, namelijk een radslag maken. Waarom ook niet?
De eerste keer was wat onwennig en al snel volgden er nog een paar, zodat ik weer uitkwam bij de boom, waar ik net tegen aan had gezeten. Ik ging weer op dezelfde plek zitten en voelde een lach en ontspanning ontstaan. Ik voelde dat ik toen vanuit een andere blik naar dezelfde omgeving keek. Zag rode besjes in de struiken hangen en het voelde voor mij dat dit jaar een jaar van avontuur gaat worden.
En toen was het tijd om de brief te schrijven. De plek waar dit ging gebeuren, werd me tijdens de wandeling in de boomgaard ook helder. Bij een waterbron, zodat alles wat ik mij borrelde ook zichtbaar mocht worden. De brief ontstond en heb ik deze kunnen delen buiten bij het vuur met vier andere mooie vrouwen. Tijdens het voorlezen voelde ik emotie doorklinken in mijn stem , maar ook enthousiasme. Laat het nieuwe jaar zich maar ontvouwen. En als je het leuk vindt, dan zal ik je het komende jaar op de hoogte houden van mijn avonturen.
Saskia bedankt voor je fijne begeleiding en op naar een liefdevol en avontuurlijk nieuw jaar!